Het werk draagt de naam van de geestelijk leider van de Wanapum-indianen. Smohalla weigerde rond 1900 zijn volk te laten ombouwen tot landbouwers:

"Gij vraagt mij de grond om te ploegen. Moet ik dan een mes nemen om in de borst van mijn moeder te kerven? Dan zal ze me niet aan haar boezem nemen om te rusten wanneer ik sterf. (...)"

De weigering van Smohalla, zijn respect voor de aarde en behoudt van eigen cultuur is een nog altijd actueel thema. Het werk maakt deel uit van een grotere serie werken getiteld Erfgoed. 

Als kind van een Indische moeder en Hollandse vader ben ik vele innerlijke bruggen van Oost naar West heen en weer gelopen om de juiste verbinding tussen de twee te vinden. Pas de laatste jaren lukt het de twee verschillende culturen in mijzelf te verenigen.

Het werk Smohalla en andere werken uit het project Erfgoed, staat voor mij symbool voor verzet tegen onderdrukking, machtsmisbruik en uitsluiting. En hiermee voor een respectvol omgaan met elkaar, met de verschillen tussen culturen en het cyclische van de natuur. 

Voor vrede en voor vrijheid. De buiging van de figuur in Smohalla symboliseert een toewijding aan de natuur, aan elkaar en aan de mensheid.

Ingrid